De Rondvraag: Welke game heeft jou de stuipen op het lijf gejaagd?

Geplaatst: 30 oktober 2019 17:00

Het is bijna weer Halloween. Om in de stemming te komen, is het misschien leuk om een paar games te spelen die bij het feest passen. Games waar het bloed rijkelijk vloeit en je vaak op het puntje van je stoel zit. Soms gaat het zelfs zo ver dat sommige games je de stuipen op het lijf jagen en het moeite kost om verder te gaan. Ook de redactie heeft hier ervaring mee en ze delen hun ervaring graag, zodat je verzekerd bent van een scary Halloween.

Patrick met Five Nights At Freddy’s

Normaal gesproken schrik ik niet zo snel van enge videogames. Ik vind het wel heel leuk om een goede horrorgame te spelen, maar mijn onderbroek blijft meestal netjes schoon. Het enige dat ervoor kan zorgen dat ik het wel in mijn broek doe, zijn goedkope jumpscares en zeg je goedkope jumpscares, dan zeg je Five Nights At Freddy’s. De animatronics van dienst zien er redelijk griezelig uit, maar dat is het probleem niet. Het is vooral dat je niet weet wanneer ze opduiken en als ze dat doen, dat dat gepaard gaat met een hele op kabaal en gekrijs. De ideale cocktail voor een jumpscare het plafond in. Het is voor zover ik mij kan herinneren, de enige game die mij echt de stuipen op het lijf heeft gejaagd, maar niet omdat het nou zo ontzettend eng is.

Jolien blijft zover mogelijk uit de buurt van horrorgames

Welke game heeft mij het meeste de stuipen op het lijf gejaagd? Ha… alle games die onder horror vallen of elementen van horror bevatten, zorgen er al voor dat het zweet bij me uitbreekt. De enige horrorgame die ik ooit heb gespeeld was Mermaid Swamp, een gratis te spelen 6bit horrorgame. Ik speelde het voor een uur en klapte toen mijn laptop dicht, nadat de eerste jumpscare plaats had gevonden. Ik kan gewoon niet tegen enge onvoorspelbare games. Daarom blijf ik het liefst zo ver mogelijk uit de buurt van games waar jumpscares, monsters of gestoorde maniakken in voorkomen. Ja… ik geef eerlijk toe dat ik gewoon een angsthaas ben :p.

Bram vindt de Xenomorph een interessante uitdaging

In onze podcast heb ik het gehad over twee horrortoppers: Alien Isolation en Amnesia The Dark Descent. Aangezien de laatstgenoemde heel snel een eigen artikel krijgt, ga ik maar eens vertellen wat die verrekte alien mij wel allemaal niet aangedaan heeft. Naast de vele vijanden, zoals onvriendelijke NPCs, de zielloze droids en beruchte facehuggers, is de Xenomorph ook erg aanwezig. De titel zegt het al, Alien Isolation geeft de speler absoluut geen vrijheid in het rond bewegen. Je zit vast op een spaceshuttle en de ruimte is beperkt. Dan hoor je iets uit het luchtrooster vallen, iets zwaars. Het snuift en maakt allerlei onmenselijke geluiden. Dan hoor je de voetstappen, eerst langzaam, want het beest is naar je op zoek. Maar het moment dat je stalen zenuwen het begeven en je begint te rennen, dan ben je er geweest. Die zachte, langzame voetstappen zijn opeens veel luider en komen steeds dichterbij. Tot het moment dat je gepenetreerd wordt door de alien en niet op de leuke manier. Nooit had ik gedacht dat de Xenomorph zo’n grote en angstaanjagende tegenstander kon zijn, maar ik had het goed mis.

Timo verrast met Shadowman

Deze keer geen Resident Evil, House of the Dead of Silent Hill. Hoewel Japanners prima ons westerlingen op de stuipen kunnen jagen, is deze week de eer weggelegd voor Acclaim. Volgens mij heb ik al eens eerder op deze site aangegeven hoe ik in mijn broek scheet van angst met Shadowman voor op de Nintendo 64. De game was zo bizar eng gemaakt door Acclaim, dat ik detsijds het niet in mijn eentje durfde te spelen. De voodoo setting, de realistische moordenaars als Jack the Ripper, de grauwe en toch ook waanzinnige graphics en tot slot het geluid. Het droeg allemaal bij de duistere sfeer. Er was zelfs een level dat een soort gekkenhuis was, gecombineerd met kinderkamers. En dan die muziek eronder. He-le-maal naar de gedverredemme. Ieder moment voel je de dreiging en verdoemenis als je naar Deadside ging. Het Asylum was ook zo’n waanzinnig eng kasteel, waar jij je weg doorheen moest zien te vinden. Om iedere hoek kon dan ook een schrikmoment zitten en je had dit niet altijd door, omdat op de achtergrond continu pijnlijk gekreun hoorbaar was. Later, wanneer je echt sterk werd, was het gelukkig niet zozeer eng meer, omdat je toch iedereen hun kont kon schoppen. Wat mij vooral is bijgebleven, is hoezeer dit eigenlijk een volwassen versie was van Ocarina of Time. Ik hoop van harte dat Nightdive de game ook een remaster geeft, zoals ze bij Turok hebben gedaan.

Geef je ze gelijk of ben je helemaal niet onder de indruk? En ken jij games die jou nog meer de stuipen op het lijf hebben doen jagen? Deel het met ons in de comments.

Lees meer
Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord