Opinion: Een verzadigde game-industrie

De gamesindustrie is, net als fast food, zo goed als verzadigd. Dat hebben we allemaal aan onszelf te danken. Wij gamers kopen alleen nog maar de grote AAA-games waarmee de grote uitgevers, zoals: EA, Ubisoft en Activision, grof geld verdienen. Sequels, prequels, spin-offs en remasters; alle varianten hebben de revue gepasseerd en dat is alleen maar omdat wij erom vragen. Voorbeelden als Battlefield, Call of Duty, Need for Speed en Assassin’s Creed zijn te makkelijk, maar raken wel direct de juiste snaar. Laat ik meteen zeggen dat het niet per definitie slechte games oplevert. Echter hebben innovatie en originaliteit hieronder toch wel te leiden. Misschien wel de game waarmee op dit moment de meeste spot wordt gedreven en waarop dit wel het meest van toepassing is, is The Elder Scrolls V: Skyrim. Een game die op vrijwel ieder platform wel is geport. We consumeren deze games nog makkelijker dan de euro-knallers of happy meals van deze wereld. Over makkelijk geld gesproken.

Alles draait om geld

Geld lijkt tegenwoordig de enige drijfveer te zijn. Logisch, want iedereen werkt tenslotte voor zijn of haar boterham. Producent als consument in gelijke mate; kwestie van vraag en aanbod. En vanwege de miljarden die tegenwoordig in de game-industrie omgaan, kiezen uitgevers voor zekerheid. Je ziet echter dat dit eindig is, getuige bijvoorbeeld de langere tijdspanne tussen de games Assassin’s Creed Syndicate en diens opvolger Origins. Ook het feit dat men thema’s doet omgooien of meegaat met trends, is omdat men heen gaat waar het geld ligt. Men kan immers maar één keer hun geld uitgeven. Kijk maar naar de Call of Duty-reeks. Black Ops 4 gaat weer naar de grond en voegt zelfs een Battle Royale-modus toe. Nu is een shooter niet per definitie makkelijk om mee te innoveren, maar het feit dat games zoals Fortnite en PUBG het ook is gelukt, bewijst het tegendeel. Nu hoor ik je zeggen dat deze games voor een minimum bedrag of zelfs gratis te spelen zijn. Klopt, maar hier is het verdienmodel (bijna) volledig gericht op ingame aankopen. Iets dat overigens ook al genoeg onder vuur ligt voornamelijk dankzij de lootboxes. En hoewel een andere discussie, is het een verdienmodel dat erg goed werkt bij de massa. Voor vijftig cent krijg je immers een extra grote friet, dus waarom dan ook niet een exclusieve skin voor je wapen?

More is less

Als massa zijn wij de kuddedieren die hiervoor zorgen. Als een game goed is, wil je er meer van hebben. Meer, groter, uitgebreider, persoonlijker en gaver. Wat goed is, komt in tweeën zeggen ze wel eens en dat is niet per se slecht. Het begint vaak met een idee dat aanslaat en de uitgever geeft groen licht voor deeltje twee. Een mooi voorbeeld is dus Assassin’s Creed en je ziet hoe goed dit uitpakt tot er een grens is bereikt. FIFA, PES, de NBA 2K-serie (of eigenlijk alle sportgames) zijn eveneens prima voorbeelden, die de regel overigens niet bevestigen. Helaas is de markt simpelweg te groot om te negeren. Sommigen noemen dit evolutie boven revolutie waar een kern van waarheid in zit. Immers kan je FIFA 2010 niet meer vergelijken met FIFA 18. Maar er zijn games waarbij dit averechts werkt zoals Need for Speed, waarvan je eigenlijk kan stellen dat het ondertussen een nekslag heeft gekregen omdat het niet meer innoveert of iets anders biedt dan diens voorgangers. Toch blijven wij vragen om dit soort games. De eerder behaalde verkoopresultaten (of soms zelfs alleen de naam), doen de aandeelhouders verlangen naar meer. Men pompt er geld in om de investering terug te verdienen, maar doen dit veelal met meer van hetzelfde. Weg originaliteit en in zekere zin creativiteit. Want ja, de Big Mac is immers nog steeds een verkoophit, dus waarom geen double Big Mac?

En juist dit meer van hetzelfde zorgt ervoor dat kleinere games steeds moeilijker een podium kunnen krijgen. Gelukkig hebben we platforms zoals Steam en zowel Microsoft als Sony doen genoeg voor de consoles, maar veelal zijn dit toch risicomijdende middelen. Pas wanneer men het grote geld ermee kan verdienen, is men er als de kippen bij om het exclusief te maken. Zodra dit gebeurt, komt de invloed van een grote uitgever snel tot uiting met de grotere risico’s van dien. Grote marketingcampagnes en het creëren van een hype, leiden vaak tot haastige releases, bugs voor de eerste patch, of het niet waar kunnen maken van verwachtingen in het algemeen. Grote titels als Mass Effect: Andromeda en No Man’s Sky hebben hieraan geleden waarvan de gevolgen reeds bekend zijn. Helaas ook kleinere titels als Agony ontkomen hier niet aan. Het zijn weinig ontwikkelaars en uitgevers die niet alleen bereid zijn om geld, maar ook tijd te spenderen aan het ontwikkelen van hun games. Voorbeelden hiervan zijn Rockstar en Bethesda, hoewel die ook niet van vies zijn van een beetje leenwerk hier en daar. Daartegenover staan ontwikkelaars die snel inspelen op thema’s zoals de grafische stijl van Minecraft of copy-paste toepassen zoals Telltale Games. Ik bedoel, is bij iemand de McAfrika blijven hangen?

En toch

Waar ik naartoe wil is het volgende. Met komende games als Crackdown 3, Forza Horizon 4, Assassin’s Creed Oddyssey, Gears of War 5 en de sportgames én racegames van nu, krijgen we echt wel weer goede games. Maar geen van deze games doet iets nieuws of voegt echt iets fundamenteel anders toe. Games worden daarnaast massaal geport, ontvangen een remaster of een heruitgave van een oudere generatie. En wij kopen deze meuk massaal met zijn allen. Waarom? Waarom zou je twee of soms zelfs drie keer de volle mep betalen voor een game die je in de basis al eens eerder hebt gespeeld? Waarom proberen we niet eens met zijn alleen een nieuwe game, een game die ons weet te verrassen en weet te grijpen alsof we voor het eerst een écht nieuwe game spelen. Noem mij namelijk één game die in de laatste tien jaar jaar zowel een blockbuster was, als een nieuwe franchise wist te starten. Precies. Omdat iets goed is willen we meer en dan niet per se iets nieuws. En uiteindelijk zijn we toch niet verzadigd, of wel? Ik stiekem eigenlijk niet. Maar net als een vette hap, is te veel van het goedje uiteindelijk ook niet goed.