Review: Yakuza 0 PlayStation 4

Yakuza is zo'n serie die voor veel gamers veel te diepgaand is en uiteindelijk teveel lore bevat om zomaar even in te duiken. Toch weet SEGA een aantrekkelijke instapper te bieden in de vorm van Yakuza 0. Deze game speelt zich namelijk af waar het allemaal begint, en dat zijn de geweldige jaren '80. Yakuza 0 is dus een prequel wat een uitstekende keuze is voor de eerste Yakuza op de PlayStation 4.

Terug naar waar het allemaal begon

Om een duidelijk beeld te krijgen van Yakuza, moet je eerst begrijpen wat voor soort game het is. Ikzelf vergelijk de serie met zo'n Spaanse soap opera waar iedereen elkaar belazert en eigenlijk te alle tijden ietwat absurd is. Dat is Yakuza ook. De game draait volledig om de Japanse maffia en is voornamelijk meeslepend door zijn uitgebreide verhaal en diepgaande lore. Tussen al die filmpjes door (die makkelijk een kwartier van je tijd kunnen innemen per filmpje) moet je ook nog zo nu en dan tientallen tegenstanders met de vuist of omliggende voorwerpen tegen de grond werken. Het is dus een soap voorzien van brawler-elementen. De combat is ietwat simplistisch, maar is daarentegen zeer effectief. Daarbij zijn de segmenten waarin je vecht behoorlijk kort en dienen deze voornamelijk voor die adrenaline boost die je af en toe nodig hebt om uit de snooze modus te komen.

In Yakuza 0 starten we met de Yakuza-hoofdrolspeler, Kazuma Kiryu. Een lege huls van een gozer, maar wel iemand waar je uiteindelijk om geeft. Aan de andere zijde spelen we met Kiryu's vriend/ vijand, Goro Majima, een ietwat excentrieke Japanner die dankzij dit deel wat meer achtergrond krijg en daardoor meer genuanceerd overkomt. Aangezien dit het eerste deel op de PlayStation 4 is, zien we grote sprongen voorwaarts wat betreft de look van de game. Yakuza 0 speelt zich af in de entertainment districten van Tokyo en Osaka, wat uitstekende broedplaatsen zijn voor dames van plezier, gokhallen en gespuis op de straat. De speler wordt voorzien van een minimap, maar de straten zijn dermate herkenbaar dat je deze na uren rondrennen al niet meer nodig hebt. Daarbij zijn de gezichtsanimaties tijdens de cutscenes (die de game meer dan rijk is) om van te smullen. Als kers op de taart zijn de voice actors allen grote namen die regel na regel uitstekend weten in te spreken. Hier en daar zijn er wat dingen minder mooi afgewerkt, maar het totaal plaatje werkt zeer bevredigend.

Opvulling is wat de game uniek maakt

Yakuza heeft een flink verhaal onderverdeeld in meer dan vijftien hoofdstukken. Het verhaal wordt traag uit de doeken gegaan en kan op momenten ietwat te langdradig zijn. Er wordt weer lekker veel gediscussieerd en wanneer iemand begint te schreeuwen weet je dat het knokken wordt. De Yakuza-serie is zeer serieus, maar tegelijkertijd ook hilarisch absurd. Emotionele momenten worden zeer regelmatig afgewisseld door absurde gebeurtenissen. Zo pist er regelmatig een voorbijganger in z'n broek of lokken hostesses voorbijgangers een club in met ridicule versierpogingen. Dat is wat Yakuza uniek maakt, want hoewel de meest random dingen gebeuren, weet het altijd naadloos samen te smelten met de serieuze ondertoon.

De echte ster van Yakuza 0 zijn echter niet de twee hoofdpersonages. Het is de levendige omgeving en de gehele invulling daarvan. Kiryu, Goro, de leden van de Yakuza en alle andere personages zijn geweldig, geen twijfel over mogelijk, maar de spelwereld heeft zoveel te bieden dat je op een gegeven moment de veertig uur durende verhaallijn compleet vergeet. Toen ik door de straten van missie naar missie rende, viel mijn oog op een vending machine. Voordat ik het wist stond ik in een arcadehal pluchebeestjes uit een grijpmachine te vissen en was ik me plat aan het zuipen om vervolgens een rondje karaoke te doen. Toch was ik nog niet bevredigd. Ik kwam een voorbijganger tegen die mij 'n van de talrijke zijmissies aanbood en besloot om nog even een afzakkertje te doen in de lokale vieze filmpjes videotheek. Zo kan dat gewoon gaan in Yakuza, zo is het altijd geweest en zo gaat het ook altijd blijven. Fans van de serie hoeven zich dus niet druk te maken dat de franchise opeens een andere weg inslaat.

Knokken voor wat je waard bent

Zoals eerder vermeld bevat Yakuza zeer veel verhalende elementen. In de verhaallijn ren je van hot naar her, krijg je een cutscene, kraak je de knokkels, beuk je wat gasten in elkaar, en doe je alles weer opnieuw. Erg diepgaand zijn de mechanics niet, maar vermakelijk zijn ze zeker wel. Je start de game met de kenmerkende vechtstijl van de personages, Kiryu is een echte brawler en Goro is een vieze in de ogen prikkende vechter, maar gaandeweg ontgrendel je er meer. Iedere techniek is upgradebaar door zuurverdiende centjes in jezelf te investeren. Geld verdien je weer door vijanden in elkaar te meppen die met een goede klap een explosie van geld veroorzaken, maar ook door investeringen in de vastgoed te doen. Het is namelijk ook mogelijk om vastgoedmagnaat te worden!

Dat knokken begint overigens niet zomaar. Ja, je zit in de Yakuza, maar er is een reden waarom je vecht. In dit dramatische epos word je erin geluisd, zoek je naar moordenaars, kom je op voor je idealen en zoek je gewoon iets te doen om de tijd te doden. Het gaat om jezelf bewijzen, bijvoorbeeld je onschuld of laten zien dat je meer bent dan een broekie. Het verhaal is echt heel cool, maar let op: je moet tegen Japans gelul kunnen. De game is namelijk geheel Japans, maar ach, wat wil je met een game als Yakuza. Dat draagt juist bij aan het authentieke sausje.