Review: The Witness PlayStation 4

Puzzelen, of zoals men dit in Brabant en Limburg vooral zegt, "púzullen", is iets wat ik, op zijn tijd, in het gaming medium heel graag doe. Niet de hele tijd, want af en toe wil je toch ook wat kogels afvuren richting boeven en monsters, zeker na een dag lang zonder pauze, stressen en overwerken. Nu is het in huize Scheffer weer eens de hoogste tijd voor stevig "púzullen", want de nieuwe Jonathan Blow-game moet immers iemand reviewen. Nou, yes please! De man heeft er met een development team ruim zes jaar over gedaan, dus dat belooft wat.

Blown away

Veruit het beste platform voor puzzelgames is de pc, waarbij de Myst-gamereeks tot mijn favorieten behoort. Deze gamereeks blijft uniek in zijn kwaliteit, ook al is het eerste deel inmiddels ouderwets in stijl en presentatie. Rondlopend in een prachtige, vreemde en sfeervolle wereld met een simpel maar spannend verhaal vol mysterie en puzzels die nooit iets doms hebben, maar puur met goed inzicht en goed opletten altijd zijn op te lossen. E'n van de games die hierbij in de buurt komt qua inventiviteit en diepgang is Braid. Dit is de eerste game van Jonathan Blow en kwam (initieel) exclusief uit op de Xbox 360. Deze game heeft mij doen inzien hoe ontzettend gaaf indie games kunnen zijn, en dat hier een grote toekomst in zat. Nu is dan eindelijk Jonathan Blow's tweede game uit, genaamd The Witness. Is de game even goed, beter, of juist een tegenvaller?

Getuigschrift

De game begint direct, zonder intro-filmpje, verhaal of uitleg. Hier houd ik altijd wel van. Het is ook 'n van de charmes van Half-Life en iets wat ik erg op prijs stel bij veel oudere games. Geen eindeloos gezever, maar gelijk beginnen. The Witness is dus een puzzelspel die je speelt in de first-person-modus. Je komt via een tunnel op een eiland terecht, waar van alles heeft gewoond en gezeten, maar nu is iedereen foetsie. Wat er is gebeurd, heb je geen idee van en jouw rondneuzen en puzzelen, voelt echt als een ontdekkingstocht. Je kunt heel het eiland na de eerste puzzel afstruinen, en dat is ook nodig. Geregeld kom je ergens niet uit en moet je meestal verderop op het eiland zoeken om weer verder te kunnen. Je vindt op allerlei geheime plekken ook voice-recorders (wat maken mensen toch altijd veel stemopnamens in games!), met veelal nogal vage filosofische en wetenschappelijke uitspraken van bekende wijze mensen uit het verleden, zoals bijvoorbeeld Albert Einstein.

Wat voor puzzels?

Je stuit na 'n minuut op een dichte poort met een raar apparaat die, eerder genoemde poort, op slot houdt. Ah, we mogen gelijk puzzelen! Maar hoe werkt dit? Ja, daar gaat het vooral om bij The Witness. Net als in Myst is 'n van de grootste uitdagingen juist het uitzoeken hoe de puzzels werken, voordat je weet wat je nu precies moet doen. Als een soort van eigen taal leer je de regels al zoekende wijs. In de basis werken de puzzels werken allemaal op dezelfde manier: op een rooster moet je een lijn van A naar B zien te trekken. Klinkt simpel, en zo begint het ook, totdat al snel de variaties en criteria zich ophopen waaraan jouw lijntje moet voldoen. Zo kom je er op een gegeven moment achter dat je bij zwarte en witte vlakken altijd tussendoor moet gaan met je lijn, anders klopt het niet.