Review: Year Walk Nintendo Wii U

Year Walk bestaat al enige tijd voor de mobiele markt en de game is, ondanks mijn voorliefde voor indiegames, volledig aan mij voorbij gegaan. Nu lijkt dat geen ramp, maar het is wel degelijk jammer dat dit kleine pareltje aan mijn aandacht is ontsnapt. Gelukkig is mij alsnog de kans geboden de game te mogen spelen en zou ik bijna kunnen beginnen met een conclusie. Maar dat ga ik niet doen, want anders valt er niks meer te lezen. Laat ik beginnen.

Tweedimensionale lagen

Wat direct opvalt, is de opbouw van de game. Tegenwoordig zijn we erg gewend om alles in drie dimensies te spelen en zijn het vaak alleen de indiedevelopers die zich begeven in de tweedimensionale wereld. Zo is deze game dus ook in 2D, maar dan wel in verschillende lagen. Zo zal je je in een ouderwetse side-scrolling setting moeten verplaatsen en op sommige punten krijg je de mogelijkheid om naar voren of achteren te gaan. Hiermee verplaats je jezelf naar de volgende laag en heb je daar dezelfde mogelijkheden. Elke laag heeft weer andere gebouwen, stenen en objecten, waardoor je niet zozeer de indruk krijgt in hetzelfde stuk te belanden. Gelukkig is elke laag goed herkenbaar en is navigeren bijzonder makkelijk.

Folklore galore

De makers van de game, Simogo, brengen naast games ook boeken uit met allerlei sprookjesachtige verhalen. En na iets meer research over de ontwikkelaar merk ik dat bijna alles wat ze doen te maken heeft met verhalen. In Year Walk wordt er geen uitzondering gemaakt en is de hoofdmoot van de game een oud Zweeds verhaal en zit de game vol Zweedse folklore. Het verhaal zelf bestaat uit een geloof dat mensen rond de jaarwisseling een wandeling door het donkere bos gaan maken om erachter te komen of zij succesvol, gezond en gelukkig zullen zijn. Als het ware om een blik in de toekomst te werpen. Alleen is het zo dat de meeste mensen deze wandeling niet zullen overleven. En daar begint de game. Heel apart, erg aantrekkelijk en totaal onbegrijpelijk voor een simpele Hollander zoals ik. Op het moment dat het verhaal mij erg verwarde, ontdekte ik iets.

De Gamepad, mijn grote hulp met puzzels

En wat ik ontdekte, bleek uiteindelijk mijn grote redding te zijn. De Gamepad wordt gebruikt als een heel belangrijk hulpmiddel in de game, met een aantal verschillende modi die je elk een stukje verder kunnen helpen in het verhaal. Zo is er een simpele kaart waarmee je kunt navigeren, een notitieblok waarop je aantekeningen moet maken om verder te komen, een encyclopedie waar alles wordt uitgelegd en een klein gedeelte voor de hints, die soms nog wel eens van pas kunnen komen. Uiteindelijk bleek dat het notitieblok de grootste must is en dat die ook bijzonder veel gebruikt gaat worden. Het heeft me een aantal keer behoorlijk uit de brand geholpen moet ik zeggen. Bij elke puzzel die je opgelegd wordt om verder te kunnen, zal je de nood van een notitieblok ervaren. Om de meeste op te kunnen lossen maak je aantekeningen, berekeningen en gebruik je hem simpelweg om een volgorde te kunnen onthouden. Een uitkomst en noodzaak dus eigenlijk.

Horror, maar niet gruwelijk

Hoewel het een horrorgame zou moeten zijn, toont de game niet zoveel gruwelijkheden als dat de sfeer doet vermoeden. Dat blijkt uiteindelijk bijzonder goed uit te pakken, want met een aantal schrikmomenten en een reeks grimmige achtergronddeuntjes is de sfeer precies goed. Meer geweld of gruwel zou afschrikken in een game als deze. Daarin blijkt dat Simogo de kunst van het verhalen vertellen erg goed onder de knie heeft en daarbij exact weet wat je moet overbrengen op de lezer of in dit geval op de gamer.

Kunstige sfeer

Waar Year Walk voor mij in uitblinkt, is de kunstige vormgeving en het sfeertje dat dit met zich meebrengt. Je kan de game als het ware beschouwen als een kunstwerk. Nu probeer ik dat niet te doen, maar verleidelijk is het wel. De meeste figuren zijn ook strak en abstract weergegeven. Samen met de perfect uitgekozen achtergrondmuziek en de goed getimede geluidseffecten zorgt dit echt voor kippenvel.