Series: A Quiet Place

Geplaatst: 18 april 2018 12:00
Aangepast: 14 juni 2018 14:00

Je hebt horrorfilms en je hebt horrorfilms. Nu klinkt dat misschien gek, maar de meeste horrorfans zijn het waarschijnlijk wel met mij eens dat het niet heel veel moeite lijkt te kosten om een horrorfilm te maken. De meeste films gooien wat schrik-elementen erin en voila! De stempel horrorfilm heb je binnen. Om binnen dit genre wat nieuws neer te zetten, moet je toch echt wel van goede huize komen. A Quiet Place doet daar wat nieuws in, door ervoor te zorgen dat elk geluid uit den boze is. De vraag is dan echter of deze stilte na het sluiten van het doek resulteert in een daverend applaus.

Zeg je bakkie popcorn maar vaarwel

Deze doodse stilte wordt meteen aan het begin van de film geïntroduceerd en houdt eigenlijk de gehele schermtijd aan. Het zorgt ervoor dat de spanning meteen voelbaar is, zowel bij jezelf, als bij de overige biOScoopgangers. Zit je daar met je goede gedrag en een bakje popcorn, ben je stiekem al blij als je niet te hard ademt. In het midden van deze stilte maken we kennis met het gezin Abbott, bestaande uit vader Lee (John Krasinski), moeder Evelyn (Emily Blunt), de dove dochter Regan (Millicent Simmonds), en zoons Marcus (Noah Jupe) en Beau (Cade Woodward). Het gezin trippelt muisstil door een supermarkt heen, op zoek naar spullen die ze kunnen gebruiken. Communiceren doen ze door middel van gebarentaal, wat ze ongetwijfeld dankzij dochter Regan hebben opgepikt.

De spanning stijgt al snel, want het is namelijk dood en doodstil en je weet niet waarom. Elk geluidje in de zaal valt op, wat prachtig bijdraagt aan de beleving van deze film. Lang zitten we echter niet in onwetendheid, want al snel wordt duidelijk dat zo'n driekwart van de mensheid in een maand tijd is weggevaagd door wezens die je in je nachtmerries nog niet wil tegenkomen. Geluid triggered deze wezens en je kunt daardoor al snel één en één optellen en besluiten dat het tegengaan van geluid de beste optie is. Daar houdt het gezin zich gedurende de film dan ook mee bezig. Je volgt hen namelijk eigenlijk in het dagelijkse leven, als je dat op die manier mag noemen terwijl deze beesten rondwandelen. Ze wonen op een boerderij en zo stil als maar kan proberen de gezinsleden alles zo geluidsvrij mogelijk te maken, dit gaat natuurlijk echter niet zonder enige botsingen met onze vrienden die zo happig zijn op geluid.

Go kids!

Hoewel cliché na cliché zich toch opvolgt in deze film en je de schrikmomenten van honderd meter afstand aan kan ziet komen, weet deze je spanning continu vast te houden. Rustige momenten worden afgewisseld door oog-in-oog-momenten met de mysterieuze wezens en de stilte wordt op een gegeven moment gewoon nijpend. Nog een reden waarom de spanning flink blijft hangen, is de ontzettend sterke cast die alles heel realistisch neer weet te zetten. Nu doen de ouders het ook prima, maar het zijn de kinderen die echte sterren worden tijdens de progressie van de film. Papa en mama weten soms nogal dubieuze keuzes te maken, waar ik verder niet op in zal gaan in verband met spoilers. Terug naar het uitstekende acteerwerk van de kinderen: op een gegeven moment komt er in beeld te staan dat we anderhalf jaar verder zijn sinds het eerste moment dat we ze zagen en de frustratie bij de kids begint dan ook echt te groeien. Altijd maar stil zijn, altijd maar voorzichtig zijn. De pure angst die met regelmaat van de koppies af te lezen is en de rauwe emotie die je regelmatig ziet. Schitterend.

Als je zo aan het lezen bent, heb je misschien al door dat je deze eigenlijk wel moet zien als je een horrorfan bent. Het is dan ook een zeer goede titel met toch wel een kleine kanttekening. Het voelt de gehele film alsof je enkel een middenstuk aan het kijken bent. De film dropt in op het moment dat alles al een maand bezig is. Tijdens de gehele film wordt er eigenlijk amper verdere uitleg over het begin gegeven en het einde is zeer open. Je kunt het enigszins raden, maar volledig zeker weet je het niet. Het geeft de film zeker zijn charme en scheelt je een half uur aan opbouw kijken, maar toch weet het gebrek aan uitleg en opbouw voor een gemis te zorgen. Verwacht dus geen hapklare film met begin, midden en een einde, dan komt alles helemaal goed.

Eindoordeel

Ondanks dat A Quiet Place zelf amper geluid bevat, weet deze toch met een knal binnen te komen. De nijpende stilte die tot diep in de biOScoopzaal doordringt in combinatie met een hele sterke cast die het verhaal goed weet neer te zetten, zorgen voor een film die makkelijk anderhalf uur je aandacht vast weet te houden. Helaas ontkomt ook deze horrorfilm niet aan een aantal cliché's, maar toch zijn deze amper storend te noemen. Door de manier van verhaalopbouw lijkt het soms alsof er stukken missen, maar dit geeft de film ook zijn eigen charmes. A Quiet Place is een horrorfilm die je als liefhebber van het genre eigenlijk niet mag missen.

Lees meer