Retrospectief: Castlevania: Symphony of the Night

Geplaatst: 6 april 2017 12:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Castlevania: Symphony of the Night bestond afgelopen 20 maart twintig jaar. Helaas heeft Konami er, geheel volgens verwachting, absoluut geen aandacht aan besteed. Het is volgens velen de beste Castlevania-game ooit, en deze game wordt zelfs gezien als één van de beste platformgames ooit gemaakt. Is dit allemaal wel zo terecht, zelfs na al die jaren? Heeft deze game de tand des tijds wel doorstaan? Ik heb laatst met Alucard weer eens even mijn tanden gezet in Dracula's oversized kasteel vol gespuis, en wat ik alvast kan verklappen, is dat elke speelsessie enorm uitliep. Loslaten is lastig, vooral met zo'n lekkere hap.

2D glorie op de PS1

Castlevania: Symphony of the Night verscheen op 20 maart 1997 voor de eerste PlayStation. Het was een game die lekker 2D was gebleven in een tijd waarin alle genres juist de overstap maakten naar 3D. De game kwam voor mij ook 'under the radar' uit, maar we hebben het hier over een pre-internet tijd. Als je niet maandelijks PlayStation Magazine of de Power Unlimited had gelezen, konden zo een hoop mooie releases aan je neus voorbij gaan. Echter was het ook een tijd waarin het niet zo'n constante release-tsunami was als vandaag de dag. Soms zat je weken te wachten eer er überhaupt ook maar één titel verscheen, of wanneer je lokale gamewinkel ze pas binnenkreeg. Het enige wat ik ergens had gelezen, was dat het net zo speelde als Metroid. De game leek mij wel tof, maar echt op zoek naar Castlevania: Symphony of Night was ik echter niet.

Toen ik nog een snotneus van 15 was

Toen zag ik in 1997 ineens Castlevania: Symphony of the Night ergens in de schappen staan bij de Replay, destijds dé gameszaak in mijn thuisstad Breda. Tweedehands, en nota bene ook nog eens de limited edition versie.* Het zag er tof uit en kostte slechts rond de zeventig gulden, meen ik mij te herinneren. Het leek mij daarom een goeie aanschaf, dus ik pakte hem gretig uit de schappen. Ik vroeg nog aan Replay bedrijfsleider; Dragan (inmiddels de eigenaar van wat nu dé gameszaak is in Breda: Foregames): 'Wat bezielde de persoon die dít hier heeft ingeleverd?' 'Ja, wij verklaarden hem ook voor gek', zei Dragan. Eenmaal thuis de game opgestart kon ik dit alleen maar confirmeren.

*Deze bleek naderhand ook nog eens super zeldzaam. Ik heb de game ook nooit ergens anders te koop gezien, behalve pas tien jaar later op het internet.

Symphony of the Sun

Zelfs twintig jaar later speelt Castlevania Symphony of the Night nog altijd als een zonnetje. De gameplay, muziek en (oké, wel wat pixelated) graphics zijn zelfs nu nog om van te smullen. De sfeer is per gebied geweldig neergezet, waarbij het genieten is van alle details en vooral de schitterende soundtrack. Het is de eerste Castlevania die speelt in de Metroid stijl: Je hebt één groot gebied te verkennen waarbij je steeds nieuwe delen bereikt dankzij nieuwe krachten en items (zoals hoger springen). Dit vergt soms wat backtracking, maar omdat je RPG-stijl levelt en steeds betere wapens en armor kunt aandoen, ben je vaak een onverslaanbare Rambo bij herhaal-bezoekjes. Omdat je speelt met een vampier, kun je in de loop van de game in een wolf, vleermuis en mist veranderen. Allemaal supergaaf en vandaag de dag nog altijd zeldzaam origineel. De opvolgende Castlevania-delen op de Gameboy Advance en Nintendo DS waren sindsdien allemaal ook MetroidVania-stijl, alleen jammer genoeg doet Konami daar helemaal niks meer mee. Net zoals Nintendo met Metroid overigens Gelukkig maar dat er tegenwoordig zoveel goeie indie MetroidVania-games uitkomen. Zo is onlangs bijvoorbeeld nog het geweldige Axiom Verge uitgebracht.

Bloed, zweep en tranen

Castlevania SOTN is daarnaast ook nog eens, met zijn simpele verhaal, erg boeiend, omdat het een direct vervolg is op de voorgaande Castlevania: Dracula X: Rondo of Blood. De hoofdpersoon uit dat deel, Richter Belmont, zit ineens op de troon van Dracula. Alucard, de zoon van Dracula, die we enkel eerder zagen in Castlevania III op de NES, ontwaakt uit zijn (eeuwig bedoelde) slaapje, en beseft dat er werk aan de winkel is. Het meest gave aan de game is nog dat toen ik dacht dat ik de game had uitgespeeld door Richter te verslaan, ik erachter kwam dat je nog een ander einde had, omdat Richter eigenlijk werd bezeten. En toen kwam voor mij dé grootste gameverrassing van de jaren 90: de game bleek dubbel zo groot, want er was nog een kopie van het gehele kasteel, maar dan op zijn kop, om te verkennen! Met nieuwe bazen, soundtrack en vervolg van het verhaal. Krijg je al zin om de game te spelen?

Verschillende versies

Castlevania: SOTN is een zeldzame, en daarom inmiddels hele dure, titel voor de PS1, maar gelukkig is dat niet het enige systeem waarop de akelig goeie MetroidVania-titel is te beleven. Op de Saturn kwam de game als tweede enkel in Japan uit in 1998 ten tijde dat de Saturn al nagenoeg in zijn doodskist lag. Deze heet eigenlijk anders, namelijk Dracula X: Nocturne in the Moonlight. Deze versie heeft een paar unieke extra gebieden, vijanden bazen en items, plus Maria als speelbaar personage. Toch heeft deze de reputatie inferieur te zijn omdat de game hier en daar wat vertragingen heeft. Dit is echter overdreven. Ik heb alle versies van deze game in mijn bezit en ook helemaal doorgespeeld, en de Saturn-versie speelt eigenlijk net zo lekker. Het is daarom ook jammer dat de exclusieve Saturn stukken niet aanwezig zijn in de latere re-releases op de PSP: als extra game bij Dracula X, en Xbox 360, waarbij op Xbox Live de game momenteel het makkelijkst en meest voordelig verkrijgbaar is van alle versies.

Castlevania SOTN is dus nog altijd een dikke aanrader. Zijn er nog meer klassiekers die onlangs diens jubileum vierden en volledig genegeerd werden? En welke klassieke game of gamereeks vinden jullie dat eens in het zonnetje moet worden gezet?

Lees meer