Preview: Prey

Geplaatst: 15 februari 2017 16:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Wie via onze zoekfunctie naar Prey zoekt, stuit ongetwijfeld op een zes jaar oude impressie van Prey 2. Er werd Gameliner indertijd een eerste blik gegund op de geplande opvolger voor de first-person shooter Prey, die in 2006 uitkwam en vooral opviel dankzij het gebruik van portalen en desoriënterende zwaartekrachttrucjes. Vergeet alles wat je weet over zowel het origineel als de oorspronkelijke sequel, want de Prey die ik eind vorige week uitvoerig mocht uitproberen in het Nederlandse kantoor van uitgever Bethesda heeft daar helemaal niets meer mee te maken. Dit project sleept dus een woelige geschiedenis met zich mee, maar in handen van de Dishonored-ontwikkelaar, Arkane Studios, lijkt de Prey-reboot erg sterk uit de 'Development Hell' te komen.

Prooi

Spelende als Morgan Yu (het geslacht van het hoofdpersonage mag je overigens zelf kiezen bij aanvang van de game), ontwaak je anno 2032 aan boord van high-tech ruimtestation Talos I. De TranStar-corporatie voert er schijnbaar hoogtechnologisch onderzoek uit naar het menselijk brein, buitenaards leven en hoe die twee blijkbaar te combineren zijn. Terwijl je routineus enkele testen uitvoert (en tegelijkertijd de basisbesturing aanleert), lijkt het er initieel nog op dat je zelf op de loonlijst van het bedrijf staat. Totdat het bij de laatste test plots helemaal fout loopt en het onderzoekersteam voor je ogen wordt aangevallen door een vreemd wezen. In een mum van tijd wordt het ganse ruimtestation overrompeld door het buitenaardse Typhon-ras. Wanneer ik na deze gebeurtenissen Morgan opnieuw onder de knoppen krijg, volgt spelenderwijs het besef dat je leven grotendeels fake was en dat je al die jaren eigenlijk een menselijk proefpersoon bent geweest. Veel tijd om daar bij stil te staan, krijg je evenwel niet: je bent één van de weinige overlevenden aan boord van de Talos I en je wordt vanaf dat moment constant opgejaagd door het buitenaardse kwaad.

Het juiste gevoel

Arkane Studios propt dit mysterieuze en beloftevolle uitgangspunt in een first-person shooter met talrijke RPG-elementen. Het speelterrein van de demo bestond uit een aantal verdiepingen van het kolossale ruimtestation en bracht mij voorbij verschillende secties die stuk voor stuk met veel creativiteit en detail zijn afgewerkt. Het ene moment dwaalde ik rond in spierwitte laboratoria boordevol onderzoeksmateriaal, terwijl ik even later in een reusachtige lobby terechtkwam die aangekleed was met kitscherige goudkleurige beelden. Met zijn jaren '60 art deco-vibe doet Prey meermaals op een positieve manier denken aan BioShock, terwijl je dankzij het knappe leveldesign (samen met de weelde aan documenten en audiologs) en het enorme vrijheidsgevoel meteen beseft dat deze talentvolle studio ook Dishonored op zijn curriculum heeft staan. In tegenstelling tot de Dishonored-games, met z'n losstaande missies, bevat Prey overigens wél een open spelwereld. Deze ontvouwt zich gaandeweg aan de speler, is te allen tijde vrijuit te verkennen en is eveneens doorspekt met verschillende routes zodat je weer zeer uiteenlopende manieren hebt om je missies aan te pakken. Hoewel een sciencefictionsetting redelijk onbekend terrein is voor de studio, slagen de ontwikkelaars er als geen ander in om wederom een zeer overtuigende en tot de verbeelding sprekende wereld neer te zetten.

Neuromods

In het anderhalve uur dat ik met deze game mocht doorbrengen, ging ik de confrontatie aan met twee verschillende Typhon-gedrochten: de Mimics (die zich kunnen vermommen als omgevingsobjecten om dan verrassend toe te slaan) en de Phantoms. Het is slechts een fractie van de verscheidene alientypes die je in deze game mag verwachten, maar erg memorabel vond ik de aanvaringen met deze schaduwachtige wezens vooralsnog niet. Eerst moest ik mij nog behelpen met een moersleutel, maar even later kon ik ze al bekampen met een handpistool, een cool ogende shotgun en de lijm spuitende GLOO-gun. Die laatste vuurt een kleverige substantie af waarmee je de aliens tijdelijk een halt toeroept, waarna je ze makkelijk permanente schade kunt toebrengen. Ik ben er overigens niet zelf achter gekomen, maar een andere vindingrijke speler gebruikte het wapen dan weer om 'platformpjes' mee te maken zodat hij een hogerop gelegen locatie kon bereiken.

Ieder wapen kan je gaandeweg voorzien van allerlei interessante upgrades, maar door de zogenaamde neuromods in je hersenpan te pompen, kan je jezelf als ex-proefpersoon ook een resem speciale krachten verschaffen. Wanneer ik een blik werp in het menu zie ik een omvangrijke inventaris en een zeer uitgebreide skill tree. In deze demo kon ik de neuromods enkel inzetten om bepaalde eigenschappen te verbeteren (zoals de hack vaardigheid die mij tijdens deze speelsessie weer toegang verschafte tot een nieuwe locatie), maar in de uiteindelijke game is het ook een mogelijkheid om de buitenaardse technologie in je grijze massa te injecteren, zodat je beschikt over coole alienkrachten. Denk maar aan de beruchte mimic-vaardigheid waarmee je jezelf kan vermommen in allerlei omgevingsobjecten, zoals het koffiekopje uit één van de eerste trailers van deze reboot. Ik ben nu al nieuwsgierig naar het complete aanbod van duistere krachten of meer conventionele hulpmiddelen en de verregaande gevolgen die ze kunnen hebben op je speelstijl.

Voorlopig oordeel

Het kan natuurlijk nog alle kanten uit, maar na zo'n anderhalf uur vertoeven in een door aliens overrompeld ruimtestation kom ik tot het voorlopige oordeel dat Prey genoeg in zich heeft om één van de beste games te worden die 2017 te bieden heeft. De nieuwste telg van Arkane Studios blijft trouw aan de factoren die van Dishonored en diens vervolg zo'n goede serie maakt (een unieke en overtuigend neergezette setting en de uitgebreide mogelijkheden om je eigen aanpak te kiezen), maar met voldoende nieuwe accenten om zo'n simpele dooddoener als 'Dishonored in space' te vermijden.

Lees meer