Drie van die: Beste/minst slechte Olympische games

De Olympische spelen zijn in volle gang, en daarom is het nu ook een uitstekend moment om eens te kijken naar welke games er zoal zijn verschenen ter ere van dit evenement. Het is wel redelijk bekend dat deze games in veel gevallen niet bepaald goed zijn, maar toch heb ik er drie goeie uit proberen te vissen. Goud zoeken tussen de poep, kun je dit taakje daarom ook wel noemen. Er zit in ieder geval, ironisch genoeg, geen Olympisch goud tussen, maar wel vermakelijk Brons. Ik heb hier de, naar mijn mening, beste/minst slechte games omtrent de Summer Olympics uitgezocht.

London 2012

Het is eigenlijk nooit echt fantastisch, de officiële games van de Olympics. Er zijn wel een aantal die ermee door kunnen, zoals Athens 2004, maar meestal kun je er beter van weg rennen dan op afduiken wanneer je deze games in de schappen ziet liggen. Toch is London 2012 best een goeie titel, zoals ook uit onze review van Justin blijkt. Het is makkelijk te bedienen, je kunt 31 sportonderdelen doen en het ziet er aardig goed uit. Het is dan wel weer jammer dat meeste onderdelen men only zijn, wat ik een beetje beledigend vind. De fantasie ontbreekt ook een beetje bij deze games, maar ik ben mijzelf ervan bewust dat de sportgamers-doelgroep niet staat te hoogspringen om dat soort fratsen.

Mario & Sonic op de Olympische spelen

Van het eerste deel ben ik bepaald geen fan, zoals te lezen is in mijn aloude review. Toch zijn de games er na het eerste deel telkens op vooruit gegaan, en hebben Mario en Sonic met hun kornuiten telkens nieuwe records in smaak en gameplay weten te tonen. Bovendien is er ook nog fantasie en creativiteit aan toegevoegd, om van al die relatief suffe sporten nog iets boeiends te maken voor onze superhelden. In de wereld van tientallen meters hoog kunnen springen en sneller kunnen sprinten dan het geluid, is dit ook wel nodig. Potentie heeft deze reeks in ieder geval genoeg, al bewijst het laatste deel in de review van Hannah ook wederom dat het beste er nog altijd niet uit is gehaald.

Track & Field (NES)

Het is dé klassieker onder de Olympische games. De stompzinnige simpelheid maakt het juist zo verslavend. Nog nooit heb ik een game zo fervent met vrienden zitten spelen om elkaars debiele records te verbreken. Op den duur gingen we ook samenwerken, waarbij één iemand zo snel mogelijk A en B afwisselend inhamerde, en de ander wachtte af tot het perfecte moment om te springen. Wat een prachtige tijd, en deze expertise in buttonbashen is later nog van pas gekomen bij vele, vele andere games.

Sportgames gaan nooit onder mijn favoriete genre vallen. Toch heeft het doorspitten van menig Olympische game mij doen inzien dat ze allemaal lang zo slecht nog niet zijn. Wat is jouw favoriete Olympische game? Of wat zou je graag willen zien in een Olympische game, en wat nog altijd ontbreekt? Laat het hieronder weten!