Opinion: Gamen is hartverwarmend

Geplaatst: 16 december 2014 10:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Vrede op aarde, liefde en warmte en de most wonderful time of the year. Deze boodschap wordt door middel van zoetsappige kerstfilms ons vaak opgedrongen. De realiteit is echter zo anders. Het lijkt wel dat hoe dichter de kerst nadert, het humeur op straat er niet bepaald op vooruit gaat. Op een koud perron dringen mensen om een plekje voor de warmtepaal. De enige warmte die wordt uitgestraald is door de paal zelf. De chagrijnige koppen zitten verscholen achter de Metro-krant. Ik zie wolkjes uit hun monden wegglijden en deze lijken zich tot één grote wolk te vormen, bestaande uit diepe zuchten. Wat een aanstellers allemaal. Bij vijf minuten vertraging begint het gezucht en gesteun. Al het gemopper lijkt harder dan ooit te galmen over het perron, als een kerkklok op een vroege zondagochtend.

Snappen zij eigenlijk wel wat ik in al die jaren heb meegemaakt? Hoe hartverwarmend ik wel niet ben? Beseffen zij wel hoe ik mijn dochter verloor? En dat ik ondanks deze traumatische ervaring een ander meisje opving en beschouwde als mijn eigen dochter? Hoe ik zelfs zwaargewond door een sneeuwstorm heen liep om haar te vinden? En ik trotseerde zelfs de meest gruwelijke wezens, alleen maar om haar van punt A naar B te brengen. Of die ene keer dat ik het heelal afzocht op zoek naar mijn vermiste moeder. Met een gigantische Alien achter mijn reet aan, een zooi robots en menselijke vijanden. Hoorde je mij toen klagen over pietluttige dingen? Zag je mij opgeven? Nee, ik moest en zou achterhalen waar mijn moeder was, kijk dat is nu echte liefde. Dat is nu echte warmte.

Sterker nog, ik speelde een keer voor kerstman. Met een hypermoderne slee wist ik vele cadeautjes af te leveren bij vele huizen. Ik wist de Kerstman zelf te redden, die gevangen werd gehouden door Clawz. Man, ik heb hele oorlogen bevochten, mensen in het heetst van de strijd uit het slijk getrokken. Ik heb grijs/grauwe grasvelden en een complete stad, weer voorzien van mooi groen gras en de prachtigste bloemen. Alles in het teken van vrede op aarde, om de mensheid te redden. Of gewoon uit liefde. En dan te bedenken dat er nog vele 'mensen' zijn die ik 2015 kan gaan helpen. Gewoon vanuit een luie stoel of vanaf de bank. Ik ben er altijd voor ze en ik geef ze alles wat ik heb.

En nu heb ik net een verre reis gemaakt naar Kyrat. Alleen maar om de as van mijn moeder uit te strooien. En weet je, toen het lokale verzet mij vroeg om hulp, in de strijd tegen de daar heersende dictator, zei ik toen nee? Liet ik toen een diepe zucht of koos ik egoïstisch voor mezelf? Nee dus, ik ga ervoor. Ik ga ze helpen om van Kyrat weer een fijne plek te maken. En met die gedachte stap ik in de trein met een smile op mijn gezicht. Mijn warmte verdienen jullie niet, een glimlach krijg ik toch niet terug. En als ik ze een goedemorgen wens, krijg ik een vuile blik, alsof ik ze net een enkele reis Syrië heb toegewenst. Nee, mijn warmte geef ik wel aan de velen, die het zo hard nodig hebben. Die thuis geduldig zitten te wachten op mijn hulp. Met twee handen en een controller zorg ik voor meer vrede op aarde, voor warmte en/of liefde dan dat je ooit in de meeste kleffe film zult zien. Ik heb de neiging om de eerstvolgende keer de Metro omlaag te trekken bij diegene voor me en te vragen: 'Weet u wel hoe hartverwarmend gamen is?'

Lees meer